ერთი სიყვარულის ისტორია

პლატონური სიყვარული

   პლატონური სიყვარული (ლათ. amor platonicus) ნიშნავს არასექსუალურ თბილ ურთიერთობებს. მარტივი მაგალითი პლატონური ურთიერთობისა არის ღრმა, არასექსუალური მეგობრობა, რომელიც არ ექვემდებარება გენდერულ დაწყვილებას.
       სუფთა, წმინდა, , ხელშეუხებელი და შეურყვნელი. თქვენი აზრით, პლატონური სიყვარული ფანტასმაგვარია თუ მართლა არსებობს? 
       პ.ს.პლატონური, გულისხმობს სულიერ მისწრაფებებზე დამყარებული სიყვარულს. ის გამორიცხავს, ხორციელი ლტოლვის დომინანტობას ურთიერთობაში და წინა პლანზე აყენებს "შორით ბნედა, შორით ალვას..." . უარყოფს "sexs" როგორც გასართობს და მას მხოლოდ გამრავლების საშუალებად, სიყვარულის გვირგვინად მიიჩნევს და არა მის წინმსწრებ, ან თანმხლებ მოვლენად.
პლატონურ სიყვარულს საფუძვლად წმინდა პრაქტიკული მნიშვნელობა უდევს, კერძო, ის უმოკლესი საშუალება ურთიერთობის გრძელვადიანობისა და სტაბილურობისა, რამდენადაც ის გამორიცხავს ურთიერთობის ყველა იმ ფორმას, რომელიც გართობისკენაა მიმართული. გასართობი რაც არ უნდა სრულყოფილი იყოს, მას მობეზრებითი ხასიათი აქვს. ეს არის უმეტეს შემთხვევაში მიზეზი წყვილების განცალკევებისა. 
პლატონური სიყვარული ეს „სულიერი ინვესთიციააა“, რომელიც გძელვადიან პესპექტივაში აუცილებლად მოგვცემს სარგებელს , ჭეშმარიტი სიყვარულის სახით.
პლატონური სიყვარულ მიმართ ხშირათ ისმის კრიტიკა იმის თაობაზე, რომ ის თანამედროვე ცხოვრებში განუხორცილებელია. ამის შემოწმება თითოეულ ჩვენთგანს შ

წმინდა ვალენტინის დღე

     წმინდა ვალენტინის დღე, ან შეყვარებულების დღე, სიყვარულის დღე — კათოლიკური დღესასწაული, რომელიც 14 თებერვალს აღინიშნება. ზოგიერთ კათოლიკურ ეპარქიებში ეს დღე წმ. ვალენტინის ხსენების დღეა.

ამ დღეს თითქმის მთელი მსოფლიო აღინიშნავს, შეყვარებულები ერთმანეთს ულოცავენ და ჩუქნიან ყვავილებს, რომანტიკული ხასიათის ღია ბარათებს.    

     

ვალენტინის დღის აღნიშნვა სათავეს ძველი რომიდან იღებს

ლუპერკალია - ქალღმერთ იუნონასა და ღმერთ ფავნასადმი (ლუპერკისადმი) მიძღვნილი ეროტიკული დღესასწაული იყო. ეს დღე 14 თებერვალს აღინიშნებოდა. ყოველი წლის 14 თებერვალს Lupercalia-ს დღეს მსხვერპლად სწირავდნენ ცხოველებს, ტყავს აცლიდნენ და მისგან მათრახებს აკეთებდნენ. შემდეგ ახალგაზრდა კაცები იღებდნენ ამ მათრახებს და ქალებს მიერეკებოდნენ ქალაქში. როგორც ჩანაწერებიდან ვგებულობთ, ამ დღის მთავარი მოქმედი პირნი შიშველი მამაკაცები იყვნენ მათრახებით, რომლებიც ქალებს ცემდნენ. ქალები კი ფიქრობდნენ, რომ ამგვარი ცემის შემდეგ უფრო ნაყოფიერები გახდებოდნენ და შვილებსაც ადვილად გააჩენდნენ. ეს ძალზედ გავრცელებული რიტუალი გახლდათ რომში, რომელშიც დიდგვაროვნებიც კი მონაწილეობდნენ; ამის მიზეზად კი უნდა მივიჩნიოთ ის, რომ 276 წელს ჩვილთა სიკვდილიანობა, მკვდრადშობა და მუცლის მოშლა ძალზედ ხშირი მოვლენა იყო.

494 წელს რომის პაპმა გელასიუს პირველმა აკრძალა ლუპერკალიის აღნიშნვა და დღესასწაული ჩაანაცვლეს წმინდა ვალენტინის სახელით. რადგან ხალხი 1თებერვალს სიყვარულის დღედ მიიჩნევდა.

ვალენტინი 269 წელს რომის იმპერატორმა კლავდიუს მეორემ სიკვდილით დაასჯევინა 14 თებერვალს ქრისტიანული წესების აღსრულების გამო. ლეგენდის თანახმად, მრისხანე მეფე კლავდიუსი მტკიცედ იდგა თავის მოსაზრებაზე, რომ მარტოხელა მამაკაცი, რომელსაც ოჯახი და საყვარელი ქალი არ ყავდა, უკეთ იბრძოდა და ემსახურებოდა სამშობლოს, ვიდე დაოჯახებული და წვრილ-შვილიანი კაცი; ამიტომაც ქორწინება აკრძალა! ხოლო ვალენტინი ამ წმინდა ქრისტიანულ საიდუმლო წესს მეფისგან მალულად აღასრულებდა. ვალენტინი უბრალო მღვდელი იყო, (შემდეგ წმინდანად აღიარეს) მისი სახელი ქალაქში გავრცელდა, მან უამრავი წყვილის დაქორწინება მოასწრო, ბოლოს კი ციხეში აღმოჩნდა. სადაც სიკვდილით დასჯის მოლოდინში ახალგაზრდა გოგონა ჯულია გაიცნო. ის ზედამხედველის ქალიშვილი იყო. შეყვარებულმა მღვდელმა გოგონას სიკვდილის წინ სასიყვარულო ბარათი დაუწერა, რომელიც შემდგომში ვალენტინობის სიმბოლოდ იქცა. 269 წლის 14 თებერვალს წმინდა ვალენტინი სიკვდილით დასაჯეს

თანამედროვეობა [რედაქტირება]

1969 წელს ეს დღე კალენდარში შეიტანეს. ამგვარად, ყოველ 14 თებერვალს კათოლიკე ბიჭები უძღვნიან გოგონებს სასიყვარულო ბარათებს ”ვალენტინებს”. ასე ჩაანაცვლა ცრუმორწმუნე აღვირახსნილი ლუპერკალიის დღესასწაული წმინდა ვალენტინის ხსენების დღემ, რომელიც თავის სიყვარულს ლამაზი ბარათით გამოხატავდა და წმინდა ქორწინების გულისთვის სიკვდილით დასაჯეს.

მისი წმინდა ნაწილები სხვადასხვა ქვეყნის ეკლესია-მონასტრებშია დაკრძალული. წმინდანი სიყვარულის და ოჯახური კეთილდღეობის მფარველად მიიჩნევა.

სიყვარული

                                                 

სიყვარული — ძლიერი ერთგულებისა და პიროვნული მიმაგრებულობის ემოცია. ფილოსოფიურ კონტექსტში, სიყვარული არის სათნოება, რომელიც წარმოადგენს ყველა ადამიანურ სიკეთეს, თანაგრძნობასა და ერთგულებას. რელიგიურ კონტექსტში, სიყვარული არა მხოლოდ სათნოება, არამედ ყოველი არსებისსაფუძველი („ღმერთი სიყვარულია“^[1]) და ყოველი ღვთიური კანონის არსია („ოქროს წესი“).

სიტყვა სიყვარული შეიძლება სხვადასხვა გრძნობას, მდგომარეობასა და დამოკიდებულებას გამოხატავდეს დაწყებული ზოგადი სიამოვნებიდან („ეს საჭმელი მიყვარს“) დამთავრებული პიროვნებათშორისი ურთიერთობით („ჩემი პარტნიორი მიყვარს“).

სიყვარული, თავისი სხვადასხვა ფორმით, პიროვნებათა ურთიერთობაში მთავარი წამყვანია და ცენტრალური ადგილი უკავია ფსიქოლოგიაში; აგრეთვე, სახვით ხელოვნებაში ყველაზე გავრცელებული თემაა.

სიყვარულით მოპყრობა იწოდება სიყვარულობად, სიყვარულიან დამოკიდებულებას- სიყვარულიანობა ეწოდება, სიყვარულის გრძნობით შეპყრობილ ადამიანს სიყვარულმოდებული ეწოდება.

არსებობს ვნებიანი, მეგობრული, მშობლური, ასევე იდეის, პროფესიის, სამშობლოს სიყვარული. თითეული მათგანი ემოციისარსებობისა და გამოხატვის ხარისხის ინტენსიობით განსხვავდება.